‘Love hurts’, wie kent het niet. Ontelbare liedjes zijn er over gezongen, een gebroken hart vormt een onuitputtelijke bron van inspiratie. Het verlies van een dierbare, het verlaten worden door een geliefde, het uit elkaar vallen van een gezin. Tranen reinigen de ziel, zegt men. En toch, het doet soms zo ontzettend pijn. Een pijn die ons hart breekt.
En toch, is het wel waar dat de liefde je hart doet breken? Is het niet zo dat net het verlies van de liefde zo’n pijn doet? Het verlies van het samen delen van lief en leed dat je zo’n gevoel van alleen zijn geeft, een leegte in de vorm van het hart van je verloren liefde? Of het gevoel van je verlaten voelen, miskend, afgewezen, misschien zelfs verraden door je geliefde die is weggegaan…
Het is niet de liefde die pijn doet, maar het gemis ervan. Het verlaten voelen, het afgewezen voelen, misschien zelfs het gevoel van zelfafwijzing, van schuld dat alles door ons zelf komt. Onze reactie op de pijn is vaak dat we het niet willen voelen, juist omdat het zo’n pijn doet. We gooien ongemerkt ons hart dicht, en verdwalen daarbij vaak in ons hoofd. De verloren herinneringen, de onbereikbare dromen samen, het heden dat we bedekken met pijnlijke verhalen. Maar wat niet gevoeld wordt, kan ook niet oplossen, transformeren in iets nieuws, iets moois…
De pijn verdwijnt niet, sterker nog, de verdrongen emoties dalen steeds dieper in onszelf. Totdat we er niet meer bij kunnen en ons verdoofd voelen. Het licht zien we niet meer, de levenskracht voelen we niet meer, we herkennen ons ware gezicht niet meer in de spiegel. Door het sluiten van de deur naar ons hart verdringen we niet alleen de pijn en het verdriet, maar kan ook de vreugde en het licht kunnen niet meer door diezelfde deur. En zo worden we afgesloten van onze ware kern, raken we vervreemd van onszelf, voelen ons niet meer verbonden met de bron van leven, zien we niet meer de schoonheid van onszelf, noch die van anderen en het leven om ons heen.
Wat we dan kunnen doen is met compassie naar onze pijn kijken. Het niet weg rationaliseren, maar gewoon er met liefdevolle ogen naar kijken en voelen welke onuitgesproken woorden er in de tranen schuilen. Met vriendelijkheid het gevoel van verlaten zijn, de (zelf)afwijzing, het gemis omarmen. Met geduld onze tranen opvangen en kwetsbaarheid erkennen. Want ook al is een liefde ons ontvallen, de bron van liefde kan ons nooit verlaten. Die zit namelijk in ons hart. En het is de liefde die heelt. Iedereen kan die boodschapper zijn die ons weer terug brengt naar die liefde, die ons de weg wijst naar huis, naar ons hart, onze ziel.
Het is de liefde die onze wonden in wijsheid kan transformeren. Het is de liefde die ons een diepte laat voelen die we anders nooit gekend zouden hebben. Het is de liefde die ons helpt de angst te overstijgen van het verliezen van diezelfde liefde. En om die liefde weer te voelen, mogen we ons hart openen. Hoe? Door het niet langer te sluiten. Niet meer sluiten…