De Eerste Episode – Opgroeien
Mijn reis begon op 3 januari 1967 in een klein stadje in het zuiden van Nederland. De eerste zes jaar van mijn leven waren gemakkelijk en gelukkig, omdat mijn ouders een liefdevol huis hadden gecreëerd en mijn oudere broer erg behulpzaam en zorgzaam was. Mijn gevoel van vrede en tevredenheid veranderde drastisch toen het pesten op school serieuze vormen begon aan te nemen. Het werd zo erg dat mijn broer vaak moest ingrijpen en me moest beschermen tegen mijn kwelgeesten. Van school wisselen hielp niet echt en ik trok me steeds meer terug in mijn schulp. Totdat ik een muur om mijn hart had gebouwd waar niemand, zelfs ik niet, doorheen kon. Toen vond ik een uitweg: tennis. Ik had talent, want op 14-jarige leeftijd werd ik Nederlands jeugdkampioen. Ik had een podium gevonden waar ik kon schitteren. Maar zelfs deze onderscheiding was niet genoeg om de leegte binnenin op te vullen. Als ik niet op de tennisbaan stond was ik ongelukkig en onzeker. Op 18-jarige leeftijd besloot ik geen tennisprof te worden en in plaats daarvan een vervolgopleiding te gaan doen. Het applaus was weg, de lichten waren gedoofd en ik wist niets van de jongen die me in de spiegel aanstaarde. De donkere nacht van mijn ziel was aangebroken.
Hoewel ik het goed deed op school, voelde ik geen vreugde, geen vonk, geen leven. Mijn eerste kennismaking met het beroepsleven was geen succes. Toen ik mijn eerste baan bij een accountantskantoor kreeg, werd ik na zes maanden ontslagen. De directeur stuurde me weg, spottend dat ik de slechtste werknemer was die hij ooit had gehad. Dit trok me nog dieper in een donkere put. Ik zag geen uitweg meer. Mijn leven, dat met zo’n mooie belofte was begonnen, was onmiskenbaar een totale mislukking geworden, althans zo voelde het. Op mijn 22ste ging ik uit pure wanhoop naar een therapeut die me na zo’n vijf minuten een spiegel gaf waarin ik moest kijken en tegen mezelf zeggen: “Ik hou van je.” Ik kon het niet en barstte in tranen uit toen ik me realiseerde hoe ver ik was verdwaald. Vanaf hier leek er maar één blijvende uitweg; de weg omhoog. Ik moest het licht in mezelf hervinden, en omgaan met de kwelgeesten die mijn geest achtervolgden en overspoelden. Ik verdiepte me in Self Help boeken, spiritualiteit, meditatie, filosofie, religie. En al snel merkte ik dat ik weer een gevoel van hoop kreeg. Er verscheen weer wat licht aan het eind van de tunnel.
De tweede aflevering – Familie en bedrijf
De derde aflevering – Canada
Toen ik het drukke werkleven vaarweg zei en we naar Kelowna in de provincie British Columbia verhuisden, was het mijn intentie om mijn talenten en levenservaring te gebruiken om anderen te helpen. Op welke manier, dat wist ik niet. Eén ding was echter duidelijk: wat ik ook zou doen, het moest iets zijn waar mijn hart van ging zingen. Al snel kreeg ik de drang om te gaan schrijven. Hoewel ik geen idee had dat er een schrijver in mij woonde, heb ik inmiddels zes boeken op mijn naam staan. De eerste drie in het engels, vooral gericht op persoonlijke ontwikkeling en spiritualiteit. Boek vier en vijf over de crisis waarin de wereld gestort is sinds het uitbreken van de pandemie in 2020. En het laatste boek over het stervensproces van mijn moeder waar ik de laatste zeven dagen van haar aardse reis aan haar zijde heb mogen doorbrengen. Iets wat een enorme indruk op me heeft gemaakt en waar ik heel dankbaar voor ben.
Door mijn schrijven hoop ik het leven van mensen op een positieve manier te raken. Door hen aan te moedigen, te inspireren en te helpen hun unieke gaven te vinden en daarmee hun dromen te manifesteren. De wens om anderen te helpen is ook in andere richtingen gegroeid. Ik heb een aantal jaren vrijwilligerswerk gedaan in Canada met mensen aan de onderkant van de samenleving. Als leider van een centrum voor daklozen, gaf het mij een prachtige kans om lessen uit het hart te leren en terug te geven wat het leven mij heeft gegeven. Daarnaast deed ik een opleiding tot life-en business coach, zodat ik mijn tool-box rijkelijk kon vullen om iets voor mensen te betekenen. Terugkijkend en vooruitkijkend heb ik het gevoel dat mijn reizen me naar een plek hebben gebracht waar ik mijn eigen stem heb gevonden en die me voorbereidde om ook anderen te helpen hun unieke stem te laten vinden. Een licht te zijn wanneer zij het nodig hebben. We hebben allemaal iemand nodig die om ons geeft als we de hoop hebben verloren. Die luistert als we onze stem kwijt zijn. Die een schouder geeft om uit te huilen als we iemand van wie we houden hebben verloren. En als we elkaar op die reis kunnen helpen, is dat het beste gevoel ooit. Althans voor mij.
De vierde aflevering – Terug naar mijn vaderland
En toen was ik weer terug in mijn thuisland, op Schiphol met twee koffers en een tas vol verdriet en vreugde, liefde en een heleboel herinneringen. Verdriet over het achterlaten van mijn familie na de breuk met mijn vrouw, en vreugde over wat ik voelde dat er aan zat te komen. Ik voelde dat er een nieuwe missie zou beginnen. De wereld was al geruime tijd in complete beroering geraakt toen het woord Corona iets werd dat mensen bang kon maken en tot op het bot verdeelde. Mijn hart zei me om mensen weer te verenigen en terug te brengen naar hun eigen licht, hun eigen innerlijke kracht. Na mijn aankomst werden er diverse evenementen gepland door mensen die mijn schrijfsels op sociale media hadden gevolgd. Mij gaat het erom mensen met elkaar te verbinden en nieuwe vormen te vinden die het welzijn van ons allen dient. Er is nog veel werk te doen, maar ik voel me er klaar voor. En ik denk dat de wereld klaar is voor een grote sprong voorwaarts. Stilstand is achteruitgang. En we willen vooruit, nietwaar…
